کمتر کسی پیدا می‌شود که به طریقی با این کتاب آشنا نباشد. کتاب بینوایان با عنوان اصلی Les Misérables شاهکار ویکتور هوگو است که در سال ۱۸۶۲ منتشر شد. این رمان به معنای واقعی کلمه غذای کاملی برای روح انسان است. کتابی که بدون تردید ازجمله ماندگارترین رمان‌هایی خواهد بود که به عمر خود می‌توانید بخوانید.

کتاب بینوایان به صورت سوم شخص روایت می‌شود و در آن نویسنده زمان به جلو و عقب می‌کشد و ماجراهای مختلف را روایت می‌کند. این اثر هرآنچه را که لازم است درباره فرانسه قرن نوزدهم بیان کرده و یک اثر تاریخی، روانشناسانه، اجتماعی و عاشقانه محسوب می‌شود. ویکتور هوگو ۱۷ سال را صرف نوشتن این اثر برجسته کرده است.

حسینقلی مستعان، مترجم، در ابتدای کتاب بینوایان زندگی نامه‌ای از هوگو و همچنین معرفی کوتاه از آثار او ارائه کرده است. در مقدمه مترجم بر چاپ پنجم نوشته است:

شاید بهترین معرفى برای کتاب شهرهای ناپیدا همان مقدمه کالوینو در ابتداى کتاب باشد که در پاراگراف اول آن چنین مى‌نویسد:

در شهرهای ناپیدا از شهرهاى عینى موجود و قابل مشاهده خبرى نیست. تمام شهرهاى آن خیالى هستند. نام زنى را بر هر کدام از آنها گذاشتم. کتاب از فصل‌هاى کوتاهى تشکیل شده و هر فصل فرصت مناسبى است براى تفحص و تامل در مسائلى که در مورد شهرها صادق است.

همچنین در پشت جلد کتاب، درباره آن چنین آمده است:

سفر به شهرهای ناپیدا از ورای گفتگوی خان مغول و مارکوپولو آغاز می‌شود. شهرهایی که هر کدام نام زنی بر خود دارند و به ظاهر خیالی هستند. کالوینو می‌گوید: «فکر می‌کنم در این کتاب چیزی همانند آخرین اثر عاشقانه خود در مورد شهرها را نوشته باشم، البته این کار را زمانی انجام داده‌ام که زندگی در آن‌ها مشکل‌تر از همیشه شده است.»

از افتخارات کتاب شهرهای ناپیدا می‌توان به دو مورد زیر اشاره کرد:

1. برنده جایزه ادبی اشتات‌پرایس (اتریش)
2. برنده نشان افتخار فرانسه

بخشی از وصیت‌نامهٔ بیژن نجدی در ابتدای کتاب یوزپلنگانی که با من دویدند چنین است:

و می‌بخشم به پرندگان
رنگ‌ها، کاشی‌ها، گنبدها
به یوزپلنگانی که با من دویده‌اند
غار و قندیل‌های آهک و تنهایی
و بوی باغچه را
به فصل‌هایی که می‌‌آیند
بعد از من.

یوزپلنگانی که با من دویدند روایت ۱۰ داستان کوتاه با موضوع مرگ است که هر کدام کاملاً مجزا و با نثری خاص و شعرگونه توسط زنده‌یاد بیژن نجدی نوشته شده است.

بیژن نجدی، با مدرک ریاضی از دانشسرای عالی تهران، به‌دلیل سبک خاصی که در روایت‌ها و شخصیت‌پردازی‌ها داشت، داستان‌ها را به‌شکلی خاص و‌ منحصربه‌فرد ساخته و پرداخته است، به‌گونه‌ای که مخاطب را تا عمیق‌ترین فضاهای توصیفی می‌کشاند.

جملات کوتاهی که در جان‌بخشیدن اشیاء بی‌جان به‌کار می‌برد، نشان‌دهندهٔ سبک خاص این نویسنده است. برای مثال در بخش‌هایی از کتاب می‌خوانیم:

لف تولستوی کتاب اعتراف را بعد از گذراندن دوران سختی از زندگی خود که دچار یاس و سرشکستگیِ عمیق روحی شده بود به نگارش درآورد. این کتاب هشتمین جلد از مجموعه تجربه و هنر زندگی از انتشارات گمان است.

تولستوی در اوج شهرتش به شکی عمیق از زندگی رسید و سوالاتی از قبیل معنای زندگی باعث شد تا نیم نگاهی به سراسر گذشته‌اش داشته باشد. و به دنبال پاسخ پرسش‌های فلسفی‌ای که آزارش می‌داد برود. تولستوی بعد از گذر از آن دوران سخت که دائما بین شک و ایمان در نوسان بود به جهان‌بینی تازه‌ای دست یافت که ثمره‌اش دو کتابِ «پدر سرگی» و «اعتراف» هستند.

این دو کتاب که بعد از گذر از آن فروپاشی عصبی و رسیدن به ایمانی تازه نگاشته شده‌اند به خوبی حاملِ جهان‌بینی کلی تولستوی به‌خصوص در رابطه با موضوع ایمان هستند. کتاب اعتراف که اکنون از او در دست داریم، اعترافات بی محابا و صادقانه تولستوی از دوران رنج و شک و تردیدهایش است. از باتلاقِ شکی که اسیرش شد و راهی که طی کرد تا بتواند خود را از این باتلاق ترسناک بیرون بکشد. او در این کتاب تمام نوسانات فکری و اعتقادی‌اش را بیان می‌کند. و به‌طور کلی بعد از خواندن این کتاب می‌توان دریافت که: «ریشه‌ مسائل اخلاق مداری‌ای که در کتاب‌های تولستوی می‌بینیم از چه تفکراتی نشات گرفته‌اند. و ایمانِ سرسختِ او از چه راهی به دست آمده است.»

ما با اعترافاتش به جهان‌بینی نهایی و خودساخته‌ او نزدیک می‌شویم. در ادامه سعی می‌کنم بخشی از این جهان‌بینی و مسیری که او طی کرده و در این کتاب آمده را توضیح دهم.

در ادامه با معرفی کتاب اعتراف با ما همراه باشید.

صدای رنج و محنت مردمی که جای زخمِ جنگ و ظلم و ستم و فجایع هولناک هنوز بر تنشان باقی مانده، در آثار «سوتلانا الکسیویچ» هویداست. این نویسنده‌ی مستند‌نویس و برنده‌ی جایزه نوبل ادبیات در کتاب نیایش چرنوبیل قصه‌ی پر غصه‌ی مردمی را روایت می‌کند که در ۲۶ آوریل سال ۱۹۸۶ با انفجار نیروگاه اتمی چرنوبیل زندگی‌شان برای همیشه تباه شد. انفجاری که ابعاد هولناکش را نمی‌توان در قالب کلمات بیان کرد.

جوردی مند نمایشنامه‌نویس یهودی‌تبار ساکن تورنتو و فارغ‌التحصیل دانشکدهٔ ملی تئاتر کانادا است. اولین نمایشنامهٔ بلند او، در میان کاغذپاره‌ها نمایشی در یک پرده است که در کانادا و خارج از آن روی صحنه رفت و بسیار موردِ تحسین واقع شد و از آن زمان تاکنون تهیه‌کنندگانی در سطح ملی و بین‌المللی داشته است. او در این نمایشنامه سعی دارد به کیفیت روابط انسان‌ها و تأثیر آن بر زندگی‌ شخصی خانواده‌ها بپردازد.